Vücudumuz ile ilgili bir gerçeği aslında pek de fark etmiyoruz günlük yaşamımızda. Vücudumuz, biz doğduktan ve gelişmemizi tamamladıktan sonra eskimeye başlıyor. Gözümüz, kulağımız, kalbimiz, kemik-kas ve damar yapımız, dişlerimiz; hepsi her geçen gün eskiyorlar. Aynı bir otomobile ne kadar iyi bakım yaparsanız yapın zaman içerisinde eskisi kadar atak olmaması ve bakımlı gözükmemesi gibi, vücudumuz da her geçen gün biraz daha eskiyor, bu bir gerçek.

Ama biz ancak vücudumuz arıza yapmaya başlayınca bu gerçeğin farkına varıyoruz. Dişlerimiz tek tek elden gitmeye başlayınca, gözlerimiz gözlüğe rağmen eskisi gibi göremeyince, sırtımızdaki ağrılar ne yapsak da geçmeyince, kalbimizin damarlarındaki tıkanıklıklar başlayınca v.b.

Peki ne yapacağız. Bu karamsar bir tablo mu?

Yapabileceğimiz tek şey, vücudumuzun da eskidiğini farkedip ve kabullenip, ona elimizden geldiğince iyi bakmak. Biz ne yaparsak yapalım o eskiyecek, ama en azından bunun daha geç olmasını sağlayabiliriz. Nasıl mı? Öncelikle en çok eskimesine sebep olan faktörleri azaltarak. Yani, sigara içmeyerek, aktif bir yaşam tarzı benimseyerek, sadece günü kurtarmaya çalışmaktansa, yaşadığımızı farkettirecek aktiviteler yaparak, büyük şehirlerin tek yaşanabilecek mekan olduğu önyargısından kurtularak, yediklerimize dikkat ederek, sevdiğimiz işleri yaparak, sevdiklerimize vakit ayırarak.

Ülkemiz insanının büyük bir çoğunluğu, günlük yaşam mücadelesine ve hırslarına öyle dalmış durumda ki, artık kendi özünün ne olduğunun, yaşamın anlamının ne olduğunun farkında bile değil.

Artık özümüzü ve vücudumuzu anlamaya çalışmanın, çevremizle barışmanın, hayatı fark etmenin, dünyanın şehirleri dışındaki güzelliklerini de fark etmenin zamanı sizce de gelmedi mi?