Bir döneme damgasını vurmuş bir gazeteydi. Benim tekrar günlük olarak gazete almamı sağlamıştı. Çok da sadık bir okuyucu kitlesini kendine bağlamayı başarmıştı. Ama sonra, ne yazık ki, o da diğer gazetelerle tencere-tava dağıtma yarışına girdi. Ve tabii ki de kaybetti. Hem tencere-tava yarışını, hem de sadık okuyucularını tabii ki.
Halbuki o dönemdeki sadık okuyucuları, muhtemelen gazeteye daha fazla para ödemeye de razıydılar. Ama sanırım bunu yapmaya cesaret edemediler. Veya, çok satma hevesine kapıldılar. Bence az satan, pahalı, ama çizgisini bozmayan bir gazete olarak yer edinebilirlerdi.
Gazeteceilik işinden pek anlamasam da, böyle bir gazeteye hala ihtiyaç var bence.
Tag: pazarlama, müşteri, basın, yeni yüzyıl
Gerçekten de çok yazık oldu o gazeteye!
Dediğiniz gibi ihtiyaç var ama bu ortamda ayakta kalması imkansız gibi. O dönem yine biraz şansı vardı ama “magazin” diye tabir edilen ama aslında içi boş, resimlerden oluşan haberleri vermyen bir gazetnin ayakta kalması şuan için mümkün görünmüyor.
Çünkü artık hedef kitle uzun soluklu okumaya alışkın, zamanını bir kısmını gazete okumaya ayıran bir hedef kitle değil. Aslında yeniyüzyıl’ın yapacağı en iyi şey belkide dergileşmek olurdu. Aydın Doğan gibi bir kapitalist karşısında etik değerlere bağlı, haberciliği ilke edinen gazetelerin ayakta kalamsı imkansız gibidir…
ama dediğiniz gibi 14 -15 yaşlarında tanışmama rağmen hala hatıralarımda tazeliğini koruyan bir özlemdir.